Een warm hart voor vluchtelingen - de foto's

Onze vrijwilliger Rutgert bezorgde ons een reeks knappe foto's vanop Lesbos. En het verhaal van Tash, een Syrisch meisje dat met haar familie vluchtte voor het geweld in haar thuisland.

Wil je de Antwerpse Kris en haar vrijwilligers in Lesbos graag helpen? Dat kan, je vindt alle info in het vorige blogbericht.

 -------------------------------------------------------------


Tash, 

a beautiful little syrian girl

North of lesbos, greece,  may 2015

A magnificant beach between Molivos and Eftalou

        

De ontmoeting met Tash en haar familie

Twee kleine zwarte rubberen boten naderen het strand om 6.45 am vanuit het oliegladde

wateroppervlak. 20 mannen, 20 vrouwen met 20 kinderen en baby’s zetten opgelucht hun eerste voet in het lage water aan het “strand”. Iedereen moest 1000 euro betalen aan de mensensmokkelaar voor het kleine bootje en voor de zwemvesten.

Daar staat ze, die kleine Tash met haar familie, gevlucht uit Syrië en nu in Griekenland, in de Europese Unie. Ze rilt in haar natte kleedje. Het is raar om alle mensen zo gelukkig te zien. Er is overal de enthousiaste vreugde van de andere families die de overtocht vanuit Turkije overleefden. Ze juicht aarzelend en verbaasd mee met de “grote sterke mannen”, Moaaz en Yassin en trekt dapper haar zwemvestje uit. Haar zusje huilt van alle drukte en de stress van de lange, gevaarlijke reis en het verblijf in de vele Turkse vluchtelingenkampen.

Hier op het strand is het stil. Hier vallen geen bommen met gif zoals in hun dorp of stad, Nawa, Saraqib, Aleppo, Damascus...

Haar vader tilt haar liefdevol op, haar moeder draagt de kleine zus. De 2 broertjes volgen plichtsbewust met een waterdichte toegebonden plastic zak. Hierin zitten kleren, haar knuffel en haar  kaartspel en spullen van haar ouders om een ander leven te kunnen starten zonder de uitzichtloze oorlog in haar geboorteland Syrie.

Het kleine bushok in het dorp

De uitputting en de rare engelse woorden

Ze weten niet aan welke baai ze terecht gekomen zijn en beginnen te stappen, 5 km naar het dorp Molivos en zetten zich neer in en rond het kleine bushok in het dorp. Er komen enkele mensen praten die vakantie hebben op het Griekse eiland. Zij spreken een rare onbegrijpelijke taal. Papa Abo leerde Tash al enkele woorden Engels en als de kinderen water, dikke appels en brood krijgen zegt ze sereen en stil ”thank you”.

Vrienden van haar vader Abo hebben in Damascus gestudeerd voor advocaat of ingenieur of commercieel vertegenwoordiger in een groot bedrijf. Zij spreken Engels met die vreemde mensen. Iedereen vraagt wanneer de bus komt om hen naar de havenpolitie in de hoofdstad Mytilini te brengen. Dat is nodig voor hun registratie als oorlogsvluchteling op Europese bodem, dat is ook nodig om opgenomen te kunnen worden in het vluchtelingenkamp Kara Tepe of Moira. De mensensmokkelaar vertelde dat ze daar kunnen eten en drinken, een douche nemen. Tash is uitgeput en verlangt naar een bed.

de eerste nacht op de grond

Maar er komt geen politiebus vandaag want er is geen benzine meer op het eiland Lesbos. De Griekse autoriteiten en de politie kunnen niets beslissen om hen te helpen, ze weten niet hoe ze hulp kunnen bieden aan zoveel vluchtelingen. Dus slaapt Tash op de grond onder een boom aan het bushok, bovenop de zwemvesten die de vakantiemensen op het strand gingen verzamelen. Ze krijgen zachte dekens en op de zanderige grond wordt alles vuil. Zo gaan ze de nacht in, dicht bij elkaar.

Het lange wachten op de bus, die maar niet komt

De dag duurt lang

’s Ochtends komt het slechte nieuws dat er deze week geen bussen zullen rijden omdat in alle kleine dorpen aan de oostkust van het eiland 1000 mensen zoals zij, zitten te wachten op die ene bevrijdende bus. Tash en de andere families zijn heel moe. Zij kunnen niet stappen naar Mytilini, het is 65 km, dat is te ver voor die kleine voetjes.

De vrouw van Samer zit stil op de grond in haar natte kleren. Haar baby ging dood in Nawa toen ze een buurvrouw bezocht. Er viel een bom op het huis. Ze is blind aan één oog en aan de beide benen gewond door stukken metaal van die bom. Zorgzaam kamt ze het prachtige zwarte haar van haar oudste dochter Ana. Op het pleintje is geen toilet, is geen water om zich op te frissen.

Tash tekent op een stuk karton vrolijke bollen en spiralen met een kleurpotlood dat ze kreeg van de “help”-mensen. Geconcentreerd veegt ze met haar handje de zandkorrels weg...  

Er komen nog nieuwe vluchtelingen aangestapt om samen heel lang te zitten en te wachten tot iemand een oplossing vindt om hier weg te geraken. Er zijn al tientallen jonge kerels te voet begonnen aan de helse tocht door de bergen naar de hoofdstad Mytilini.

De illegale autorit naar de havenhoofdstad

Thank you - SHOEKRAN

De vakantiemensen pikken met twee gehuurde wagens de familie van Samer op om naar de haven in Mitilini te worden gebracht voor medische zorgen en voor registratie. Er kan nog een zwangere vrouw en een oude vrouw mee die diabetes heeft. Iedereen zegt “thank you”, 100 maal shoekran. Na 3 uur wachten is het de beurt aan Tash en haar familie. Wuiven en kusjes gooien.

Plots het telefonisch bericht van de Griekse wagenverhuurfirma dat ze onmiddellijk terug moeten draaien omdat een politiepatrouille hen opwacht in het stadje Kalloní, halverwege. Het is verboden om vluchtelingen mee te nemen, zelfs al is het 39 °, zelfs al zijn er mensen die erg ziek zijn. Er is ook de dreiging dat de auto 2 jaar lang in beslag genomen wordt, dat is niet fijn voor de verhuurder. De vakantiemens zal worden gearresteerd. Vrolijkheid slaat om in gespannenheid en angst. Daar staat Tash dus terug om 8 u ’s avonds in het bushok. Ze is droef want iedereen is droef en sommige zijn ook een beetje boos.

Tweede nacht in het bushok

Het regent

Iemand komt een groot plastic zeil vastmaken aan het bushok.  Er worden lekkere broodjes en water gebracht door lieve mensen van het eiland en de vakantiemensen.

De slapeloze nacht in het koude bushok duurt lang, er is geen lucht en Tash kan zich niet draaien want het bushok is bezaaid met uitgeputte lijven en er is bijna geen plaats.

De tweede autorit, de derde, de vierde,…. nacht

Verstoppertje

Ze stappen opnieuw in de auto. Weer wuiven en zwaaien. Onderweg verstopt de familie zich een tijdje onder een deken. Aangekomen in het kleine stadje halverwege stappen ze uit, vlak voor het politiekantoor. Daar woont een priester die bergen kleding heeft verzameld, ze krijgen eten, drinken en er zijn luiers voor de kleine zus. De vakantiemensen praten met de vriendelijke politieagente. Die belooft dat er nog een politiebus zal komen om hen te vervoeren met andere refugees die zijn gestrand. 

I love you

TAsh maakt op de grond “houses” met haar kaartspel, ze lacht en heeft plezier, ze rent in de armen van de vakantievrouw, ze giert en zegt “I love you”. De vakantievrouw weent en zegt “I love you Tash”. Papa Abo geeft zijn griekse telefoonnummer, beloftes om met elkaar contact te houden over hun lange reis die ze nog zullen maken naar Duitsland, door Macedonië en Servië, waar het heel gevaarlijk is.

De bus komt niet. Het is een derde nacht, nu binnen in een lege winkel, tussen bergen kleding. Er is water!

Een dag in de hete zon op de harde stenen rand in de haven

De vierde dag maakt Tash de langverwachte busrit naar de havenpolitie in Mytilini voor de registratie. Op de kaaien aan de zee zitten honderden mensen in de hete middagzon, hier en daar is er een kleine struik om onder te schuilen. Het wachten duurt lang, heel lang, een hele dag en nacht onder de sterrenhemel zonder dekens, voedsel of water.

Tash is nu in het overbevolkte kamp Moira bij Mytilini. Het is er vuil en er zijn alleen kapotte en vuile toiletten, er is geen douche….

Na een week kunnen ze allen inschepen op de grote boot naar Athene. Vijftien uren op de zee, naar het kamp in die grote stad Athene waar de opvang voor duizenden mensen weerom chaotisch zal zijn.

Kijk Tash, dit zijn wij!

We hebben elkaar gevonden, we zitten in elkaars hart, voor altijd!

       

Kris juli 2015